سلام

از لطفتون ممنونم...

آدميزاد به غم‌هاش آدمه... اگه غم نباشه پس فرق آدم و جماد و نبات و حيوان چي ميتونه باشه؟
غم داشتن، نشونه اينه که دل، که قلب، که روح، که وجدان، صحيح و سالمه و داره عين ساعت کار ميکنه...

دلي که غم نداره و نميتونه بار غمي رو به دوش بکشه، از رحمت خدا دوره... غمي که ميگم، در عرفان و معارف ما ازش به اندوه سبز تعبير ميشه. اندوه سبز، روح رو پالايش ميکنه و از خمودي و سستي و رخوت جداش ميکنه. اندوه سبز، نشونه انسان بودنه...
انساني که غم، که اندوه، که درد نداشته باشه...
انسان دردمند...

دردهايي که اطراف ما هستند، در وجود ما هستند، جزئي از ما هستند و نميشود که ازشان رها شد... اينها نشانه انسان بودن و نشانه زندگي است...
غم، علامت زنده بودن جان آدمه...مثل قلبي که تالاپ و تولوپ ميکند

خرم از اندوه سبزم بيشه انديشه هاست...