سلام
از لطفتون ممنونم...
آدميزاد به غم‌هاش آدمه... اگه غم نباشه پس فرق آدم و جماد و نبات و حيوان چي ميتونه باشه؟غم داشتن، نشونه اينه که دل، که قلب، که روح، که وجدان، صحيح و سالمه و داره عين ساعت کار ميکنه...
دلي که غم نداره و نميتونه بار غمي رو به دوش بکشه، از رحمت خدا دوره... غمي که ميگم، در عرفان و معارف ما ازش به اندوه سبز تعبير ميشه. اندوه سبز، روح رو پالايش ميکنه و از خمودي و سستي و رخوت جداش ميکنه. اندوه سبز، نشونه انسان بودنه...انساني که غم، که اندوه، که درد نداشته باشه...انسان دردمند...
دردهايي که اطراف ما هستند، در وجود ما هستند، جزئي از ما هستند و نميشود که ازشان رها شد... اينها نشانه انسان بودن و نشانه زندگي است...غم، علامت زنده بودن جان آدمه...مثل قلبي که تالاپ و تولوپ ميکند
خرم از اندوه سبزم بيشه انديشه هاست...
