واااااي... دلمون آآآآآآآآآآآآآب شد بسي...
خيلي اتاقتون قشنگه... واقعا عاليه...:)
ولي يه نکته اي هست که حتي اگه اين خصوصيات خوب رو اتاق آدم نداشته باشه بازم يه چيز ديگه ست. اينکه هيچ جا اتاق خود آدم نميشه. مخصوصا اتاق دوران مجردي... هيچ جاي دنيا اتاقي نميشه که تمام خاطرات خلوتت رو اونجا دونه دونه کاشتي و بعد... آروم آروم ترکش ميکني و... يه اتاق پيدا ميکني با يه بنده خداي ديگه، کاملا مشترک! اونوقته که بعد از ازدواج و يا حتي مثل ماها بعد از اينکه بچه ات هم يه اتاق واسه خودش داشت، دلت گاه چقدر هواي ديدن ماه رو از قاب پنجره ي اتاقت ميکنه... همون اتاقي که...
ممنون که از شيريني هاي اين زمان به شيريني هاي اون زمان بردينم!:)
چندوقتي بود وبلاگتون رو نخونده بودم. انشاالله زود به زود تر بيام!
التماس دعا.